Oertijd Wat is er mooier dan het land van mijn jeugd, braakliggend en vol belofte? Zich strekkend tot voorbij de horizon? Geploegd werd het onder wisselend licht, maar steevast onderaan een beschermende dijk.
Winter met sneeuwvlokstrepen schuin op het wachtende land. Mensen op de fiets met een zelfgebreide sjaal voor de neus. Voorovergebogen of rechtop windmee. Tussen huis en lagere school meerdere keren stoppen om met een tak de sneeuw tussen spatbord en band weg te steken om de wielen weer draaiende te krijgen. Flanellen lakens. Een in een sok gestoken kruik mee naar bed en bijna bezwijken onder de vracht dekens omdat de enige kolenkachel beneden in de woonkamer staat en het glas overal enkel is. Bloemen op de ramen. Warme adem hangend in de lucht. Petroleumstel in de w.c. Stamppot. En in de zomer rond de rechthoekige akkers lopen; langs de smalle slootjes. Wit bloeiend pijpkruid en brandnetels in de wallen. In mijn hand een grijze lat met een aangezaagde punt en een gele bamboestok: speren die Toenga nodig had om zich te kunnen verweren tegen holenberen en sabeltandtijgers, toen nog veelvuldig opduikend op het Bildtse land.
